syriusz13 pisze:Czekam dalej na wszelkie sugestie i konstrukcyjną rozmowę.
OK, zamówione - wykonane!
Datowanie tego konkretnie okucia na 160-260 AD (B2/C1–C1a i C1b) mieści się oczywiście w spektrum przywołanych ustaleń R. Madydy-Legutko, jednak trzeba mieć na uwadze, ze obejmują one jeszcze całą fazę C2. Aby dowieść postawionej w ten sposób tezy – to jest doprecyzować (zawęzić) datowanie w proponowany przez Ciebie sposób, warto byłoby mieć w garści jakieś argumenty lub choćby przesłanki. Na przykład współwystępowanie z innymi elementami.
Na cmentarzyskach, zwłaszcza tak wyposażanych jak Czarnówek, można to zrobić bez trudu. Z tym że określenie chronologii w oparciu o kontekst obejmie wtedy konkretny zespół zabytków (np. grób) w momencie deponowania go w tym a nie innym miejscu - nie zaś poszczególne typy określonych przedmiotów na dowolnym terenie. Czyli dotyczyć będzie szczegółu a nie ogółu. W kwestiach ogólnych zaś, lepiej zwierzyć autorom szerszych opracowań, którzy porównywali ze sobą wielkie serie (na ogół tysiące!) takich zespołów i dopiero na tej podstawie wysnuwali wnioski.
W odniesieniu do znalezisk luźnych nie ma na ogół podstaw do uściślania datowań, chyba że w oparciu o chronologię lokalną. Na przykład: „wielbarskie” bransolety żmijowate na Warmii nie odnoszą się do fazy B1 (choć może tak być gdzie indziej), bo wiemy (skądinąd) że osadnictwo to rozpoczęło się dopiero w B2b. Zatem najlepiej nawet datowane, ale oddalone o przeszło kilometr, znaleziska z okolicy nie uprawniają w takich przypadkach do zbytnich uszczegółowień.
Czasami zresztą nadmierne uściślenia nie mają nawet większego sensu, jako że charakter odnajdowanych (i to w zespołach) zabytków wymusza działania wręcz odwrotne. Oto co pisze na temat chronologii kultury wielbarskiej w dorzeczu Łyny, Pasłęki i górnej Drwęcy Adam Cieśliński – jeden z „klasyków gatunku”:
„Wyróżniono pięć, częściowo zazębiających się ze sobą, horyzontów chronologicznych, które można jednak synchronizować z fazami obserwowanymi w innych strefach osadniczych kultury wielbarskiej: B2b, B2/C1–C1a, C1b, C2, C3–D. Problemem w datowaniu poszczególnych stanowisk z interesującego nas obszaru jest jednak zazębianie się niektórych horyzontów, szczególnie B2/C1–C1a i C1b oraz C1b i C2, co w wielu przypadkach spowodowało konieczność ich datowania w rozszerzonych ramach chronologicznych (szczególnie często C1b–C2).”