Przyznam się bez bicia, ze nie doczytalem postu o Donklinie, stad informacje o stalowce Wise’a (ktora znalazlem calkiem przez przypadek) potraktowalem jako cos nowego!

A ze korzystalem z malo wiarygodnego zrodla, „za pokute” postanowilem poszukac (w Sieci) co i jak z tymi stalowkami faktycznie bylo...
Najczesciej pojawiajace się (i kopiowane slowo w slowo, także w tlumaczeniach) teksty - np. tu:
http://www.hortonandnewberry.co.uk/info/pens.php" onclick="window.open(this.href);return false;
powiadaja ze „brytyjski inzynier Bryan Donkin opatentowal stalowke w 1803 r. ale nie wykorzystywal komercyjnie swego wynalazku az do 1830 r., kiedy to stalownicy z Birmingham (glownie William Joseph Gillot, William Mitchell, James Stephen Perry) wynalezli technike masowej produkcji tanich i trwalych stalowek.”
Z tym, ze czasami rok tego patentu okreslany jest rowniez na 1808:
http://blogs.ubc.ca/etec540sept10/2010/ ... and-paper/" onclick="window.open(this.href);return false;
Bywa tez, ze wynalazek przypisuje sie Wise’owi, o którym można znalezc co nastepuje:
http://www.wynalazki.mt.com.pl/joomla/i ... &Itemid=51" onclick="window.open(this.href);return false;
„Mimo tego, że srebrne pióro z zapasem atramentu wewnątrz za 10 franków, po raz pierwszy zostało opisane w Paryżu przez dwóch podróżników holenderskich już w roku 1656, to w Europie i Ameryce aż do konca XVIII wieku królowało pióro gęsie (używane od VII wieku n.e.), które wymagało ciągłego ostrzenia.
Dopiero w 1803 roku brytyjski przedsiebiorca Wise otrzymuje patent na stalówkę, ale ze względu na wysokie koszty produkcji była ona mało rozpowszechniona. Zmieniło się to około roku 1822, kiedy zaczęto produkować je maszynowo. Podjął się tego przemysłowiec angielski Samuel Harrison, którzy już wcześniej (w 1780 roku) sam zbudował bardziej użyteczny model pióra.
Pierwsze patenty na pióro wieczne zostały przyznane już około roku 1830, były one jednak niepraktyczne - atrament wypływał albo za szybko, albo nie wypływał prawie wcale.”
Coz, nie dojdziemy chyba kto faktycznie był pierwszy ale historia wynalazkow zna cale mnostwo takich „konwergencji”
Na innych stronach zas można doczytac cos na temat konstrukcji. Tu:
http://www.helium.com/items/431162-the- ... nstruments" onclick="window.open(this.href);return false;
stoi np. ze „brytyjski inzynier Bryan Donkin opatentowal stalowke w 1803 r. ale masowa produkcja takich pior nie była opracowana przed 1830 r. (...) Podstawowa stalowka była produkowana z wytlaczanej i hartowanej stali, ostrzonej nastepnie oraz formowanej we >>wskazowki<< i >>pekniecie<<”
Gdzie indziej z kolei:
http://www.novelguide.com/a/discover/cd ... 00011.html" onclick="window.open(this.href);return false;
można znalezc iż „Na poczatku XIX w. Anglik Bryan Donkin (1768–1855) wynalazl stalowke do METALOWYCH PIOR(sic!)”. Tak wiec pojawia się informacja sugerujaca istnienie jakiejs oprawy samych ostrzy. To będzie chyba tez odpowiedz na pytanie
srebrny_lis pisze:Montowanymi do piór gęsich, jak mniemam? A czym byłyby wspomniane "pióra stalowe" patentu Donklina - tez stalówkami czy całymi "pisakami"?
o sposób ich mocowania!
Najwiecej informacji przynosi jednak brytyjska encyclopedia z 1902 r.:
http://www.1902encyclopedia.com/P/PEN/pen.html" onclick="window.open(this.href);return false;
w ktorej pod haslem „PEN” znajdziemy m.in.:
„Piora ptasie, dawniej w wylacznym uzyciu i nadal rozpowszechnione miedzy spoleczenstwami Zachodu jako instrument do pisania, otrzymywane sa glownie ze skrzydel gesi. Lotki labędzi tez sa wysoce cenione a do specjalnych celow nadaja sie rowniez piora kruka i innych gatunkow (zob. FEATHEKS, vol. IX, s. 60). W 1809 r. Josephe Bramah, slawny wynalazca, opatentowal maszyne do ciecia lotek na oddzielne stalowki, poprzez dzielenie stosiny na trzy albo nawet cztery czesci. Wynalazek Bramah'a zaznajomil społeczenstwo i spopularyzowal idee uzycia stalowki zamiast kompletnej lotki i w tym sensie antycypowal forme piora bedacego najczesiej obecnie (tj. jeszcze w 1902 r. ! - przyp.) w uzyciu. W 1818 r. Charles Watt otrzymal patent na zlocenia obcietych lotek i pior preparowanych recznie oraz przez srodki chemiczne, co pozwala uznac go za prekursora zlotego piora. Ale bardziej znaczacy krok w tym kierunku wykonany został w 1822 r., kiedy to Hawkins i Mordan opatentowali stosowanie rogu i szyldkretu do formowania stalowek, ktorych ostrza wzmacniano przez aplikowanie małych kawałków diamentu, rubinu albo innej twardej substancji, lub tez przez owijanie małego kawałka cienkiego arkusza zlota na zakonczeniu szyldkertowego ostrza oraz różne inne zabiegi majace na celu utwardzenie pior.
Metalowe piora, choc zapewne nie calkiem nieznane nawet w czasach antycznych, nie weszly jednak do uzycia od razu i naprawde nie staly się powszechne do połowy XIX wieku. Na spotkaniu Stowarzyszenia Brytyjskiego w Birmingham w 1839 r. stalowe piora byly ledwo znane; choc dziesiec lat pozniej stały się wazna podstawa miejscowego przemysłu. W 1803 r. Pan Wise wykonal tez i sprzedal w Londynie stalowe piora wykonane w formie rurki, ktorej wydluzone krawedze spotykaly sie by utworzyc rozciecie jak w przypadku zwyklej lotki. Sprzedały sie one po około 5 szylingow kazde ale poniewaz byly twarde i sztywne, nie cieszyly sie wielkim uznaniem. W 1808 r. metaliowe pioro zostało opatentowane przez Bryana Donkina, ktory sporzadzil je z dwoch oddzielnych czesci - płaskich albo prawie plaskich, ktorych przeciwlegle krawedzie formowaly rozciecie piora albo, jako alternatywa dla jednego elementu, ksztaltu plaskiego i nie cylindrycznego jak w zwykłej formie, zgietego pod odpowiednim katem przed wstawieniem do rurki, ktora tworzyla jego oprawe. W Birmingham stalowe pioro sporzadzone zostalo rowniez pod koniec XVIII w. przez Harrisona, producenta drucianych kolek, dla Doktora Priestleya. Po latach tenze Harrison, do spolki z Josiah Masonem - innym producentem kolek ze stali - stali sie jednymi z pionierow handlu stalowymi piorami."