Warmińsko Mazurskie Forum Poszukiwaczy

15 grudnia 1951 r. w Łubianem, w gminie Kolno podczas akcji na autobus PKS poległ Antoni Filipkowski „Komel”, członek oddziału Hieronima Mioduszewskiego „Deski”.

Andrzej Kiszka ps. "Dąb", "Leszczyna", "Bogucki" (1921 r.-2017 r.) był członkiem Batalionów Chłopskich, Armii Krajowej, a następnie Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. W 1947 r. ujawnił się na mocy amnestii, ale wrócił ponownie do konspiracji. Przez 15 lat wymykał się UB. 30 grudnia 1961 r. w okolicy Huty Krzeszowskiej, w powiecie Biłgoraj w leśnym schronie został osaczony, a następnie aresztowany. W czasie procesów sądowych postawiono mu 13 zarzutów, z czego 9 unieważniono. W więzieniach spędził 9 lat. Andrzej Kiszka nie doczekał rehabilitacji.

W 1946 roku Czesław Klenczon, jako były żołnierz Armii Krajowej i uczestnik podziemia antykomunistycznego został aresztowany przez UB. Uciekł z aresztu w trakcie oczekiwania na wyrok. Przez 10 lat ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem. Po odwilży politycznej wrócił do Szczytna. Z rozmów ojca z synem powstanie „Biały Krzyż”...
W 1968 roku Janusza Kondratowicz i Krzysztof Klenczon napisali piosenkę „Biały krzyż”.

Czerwone Gitary - "Biały krzyż"

Gdy zapłonął nagle świt
Bezdrożami szli przez śpiący las
Równym rytmem młodych serc
Niespokojne dni odmierzał czas

Gdzieś pozostał ognisk dym
Dróg przebytych kurz, cień siwej mgły
Tylko w polu biały krzyż
Nie pamięta już, kto pod nim śpi

Refren:
Jak myśl sprzed lat
Jak wspomnień ślad
Wraca dziś pamięć o tych
Których nie ma

Żegnał ich wieczorny mrok
Gdy ruszali w bój, gdy cichła pieśń
Szli by walczyć o twój dom
Wśród zielonych pól, o nowy dzień

Refren:
Jak myśl sprzed lat...
Bo nie wszystkim pomógł los
Wrócić z leśnych dróg, gdy kwitły bzy
W szczerym polu biały krzyż
nie pamięta już kto pod nim śpi

https://youtu.be/ay77vuSEYJs" onclick="window.open(this.href);return false; "Biały krzyż" w wykonaniu Czerwonych Gitar
https://youtu.be/SXaXXR6P-z0" onclick="window.open(this.href);return false; "Biały krzyż" w wykonaniu Irydiona

Mi najbardziej przypada do gustu wersja Piotra Cugowskiego. Mistrzostwo
https://www.youtube.com/watch?v=pIHW7iyJddU" onclick="window.open(this.href);return false;

18-go stycznia 1953 r. we wsi Orlikowo, w powiecie Łomża, z PUBP Łomża zbiegł Józef Iwanowski pseudonim „Błyskawica”, „Dąb”, „Dunaj”. Od 1945 roku był żołnierzem NSZ, a następnie NZW.
Ponownie został schwytany przez oddział KBW 22-go stycznia 1953 r. i skazany na 15 lat pozbawienia wolności.

8 lutego 1951 roku w warszawskim więzieniu na Mokotowie zamordowano:
Henryka Borowskiego ps. "Trzmiel"
Lucjana Minkiewicza ps. "Wiktor"
Antoniego Olechnowicza ps. "Podhorecki"
Zygmunta Szendzielarza ps. "Łupaszko"

Archiwalne nagranie z zapisem głosu ''Łupaszki'' zarejestrowanym podczas procesu: https://youtu.be/da4E6ls4qRY" onclick="window.open(this.href);return false;

Piosenka "Wiernie iść" znana jest jako "Hymn V Wileńskiej Brygady AK". Napisana została wiosną 1945 roku przez żołnierza o pseudonimie "Fryc" z 1-go szwadronu "Brygady Śmierci". "Fryc" pojmany 8 sierpnia 1945 r. przez komunistyczną grupę operacyjną po zwycięskim dla partyzantów boju koło wsi Sikory, w powiecie Sokołów Podlaski, zaginął bez śladu w kazamatach bezpieki.

WIERNIE IŚĆ

Gdy ziemia ojczysta skąpana we łzach
o pomstę krew woła męczeńska.
Kto walczy o wolność i mści się za krew
to V Brygada Wileńska.

A szlakiem zuchwałym prowadzi ją wódz,
„Łupaszka” – bohater nieznany.
Z nim tylko umierać i walczyć by móc
z niewoli kraj wyrwać kochany.

Ref. Wiernie iść będziemy twoim śladem,
Bo ty jesteś z nami, z tobą Bóg.
Śmiało trwać będziemy pod kul gradem,
aż wolności zagrzmi złoty róg.

Przez szturmy zuchwałe i walki od lat
dla wroga on stał się zagładą.
I płynie pieśń wolna i dumna we świat
za Piątą Wileńską Brygadą.

Dziś naszym udziałem jest walka i znój
Przyszłości los czeka nieznany.
Za Polskę kochaną prowadzi nas w bój
„Łupaszka” nasz wódz ukochany.

Ref. Wiernie iść…

"Wiernie iść" w wykonaniu Andrzeja Kołakowskiego - https://youtu.be/Eg2na1qwnsI" onclick="window.open(this.href);return false;

19-go lutego 1947 roku zamordowano kapitana Stanisława Sojczyńskiego ps. "Warszyc" wraz z jego pięcioma żołnierzami. „Warszyc” był organizatorem i dowódcą Konspiracyjnego Wojska Polskiego. Do dnia dzisiejszego nie odnaleziono jego szczątków.

Utwór Fortecy poświęcony Stanisławowi Sojczyńskiemu pt. "I tylko wiatru szept..." https://youtu.be/OgZDWxfdRg4" onclick="window.open(this.href);return false;


Jeden z wielu donosów Stanisława Byrdaka ps. „Orientacyjny” sprawił, że 21 lutego dom, w którym przebywał major Józef Kuraś ps. "Ogień" został otoczony. W trakcie walki, osaczony Kuraś nie chcąc dostać się do niewoli strzelił sobie w skroń. Ranny, dowieziony do szpitala w Nowym Targu, zmarł w nim 22 lutego 1947 roku. Do dzisiaj nieznane jest miejsce jego pochówku.

Utwór Andrzeja Kołakowskiego pt. "Epitafium dla Majora Ognia w wykonaniu Kingi Pietrzak i Piotra Mazura https://youtu.be/rEyUHBXYkIw" onclick="window.open(this.href);return false;

Pozytywka - "My, Ogniowe dzieci" https://youtu.be/TPOMqb0ps5w" onclick="window.open(this.href);return false;

1-go marca 1951 w mokotowskim więzieniu komuniści strzałem w tył głowy zamordowali przywódców IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość: Łukasza Cieplińskiego i jego towarzyszy walki. Tworzyli oni ostatnie kierownictwo ogólnopolskiej konspiracji kontynuującej od 1945 roku dzieło Armii Krajowej.


Horytnica - "Wyklęci"

Żołnierze Wyklęci, czy ktoś Was pamięta?
Czy wie, że oddaliście życie za swój kraj?
Za biało-czerwony sztandar nad swą głową
Za Orła w koronie powstańcie na nowo
Czerwoni oprawcy zabrali marzenia
Którymi karmiliście Naród ten co dnia
Każdy bez wahania dumny naprzeciw wroga stał

Każdy Wyklęty cenę wolności znał

Choć przegraliście bój o Ojczyznę wolną od czerwonych plam
Ścieżek Niezłomnych nie zatarł czas
Nadzieja wraca, gdy jeszcze raz
Pieśń Waszą powtarza las

Choć z dala swą mamy rodzinę i bliskich
My polscy żołnierze od Gór Świętokrzyskich,
Lecz chciały niebiosa, by krew nam na wrzosach
Wolności ścieliła kobierce.

Nie dbamy o spokój, nie dbamy o ciszę
A do snu nas głuchy szum jodeł kołysze,
Pod głową w chlebaku żelazo granatów,
A uśmiech na twarzy spokojny.

A kiedy się walka z najeźdźcą rozpęta,
Suniemy po lesie jak dzikie zwierzęta,
Tu oddział nasz leży, tam gromem uderzy,
„Ponury” nas uczy brawury.

Raz, kiedy na patrol szedł oddział zuchwały,
Rozpętał się ogień i kule zagrały,
Na trawie, na polu, dowódca patrolu
Padł kulą śmiertelnie rażony.

Już oczy swe zamknął, pobladły jak chusta
I tylko wiatr polny całuje mu usta.
Na miękkim z traw leżu śpij, polski żołnierzu,
Coś wolnej nie dożył ojczyzny.

Ref.
Żołnierze Wyklęci, czy ktoś Was pamięta?
Czy wie, że oddaliście życie za swój kraj?
Za biało-czerwony sztandar nad swą głową
Za Orła w koronie powstańcie na nowo
Czerwoni oprawcy zabrali marzenia
Którymi karmiliście Naród ten co dnia
Każdy bez wahania dumny naprzeciw wroga stał
Każdy Wyklęty cenę wolności znał

Niewiele tematów się rozwija bo takie czasy nastały,ale ten czyta się z przyjemnością

Dzięki Jesteś jednym z nielicznych, który to czyta

7-go marca 1949 roku w więzieniu mokotowskim zamordowano Hieronima Dekutowskiego ps. "Zapora". Ginąc miał 30 lat, 5 miesięcy i 11 dni. Wyglądał jak starzec. Miał siwe włosy, połamano mu ręce, żebra, nos, wybito zęby. Jego ostatnie słowa to: "My nigdy nie poddamy się!"
"Zapora" był cichociemnym, znakomicie wyszkolonym w posługiwaniu się bronią ręczną i maszynową. W podległych mu oddziałach AK, WiN trzymał żelazna dyscyplinę. Pomimo tego troszczył się o każdego żołnierza.

MARSZ ODDZIAŁU „ZAPORY”

Słowa: porucznik Jan Gabriołek „Grot”, na melodię "Piechoty"

Maszerują cicho niby cienie
Poprzez góry, lasy i pola.
Niejednemu wyrwie się westchnienie,
Idą naprzód, taka ich dola.

I idą wciąż naprzód, bo taki ich los,
I ani żal, ani tęsknota
Z tej drogi zawrócić nie zdoła ich nic,
Bo to jest „Zapory” piechota.

A gdy księżyc wyjdzie spoza chmury,
I nastanie cicha, piękna noc,
To leśnej piechoty ciągną sznury,
Widać wtedy siłę ich i moc.

Choć twardą im była germańska dłoń,
Do boju ich parła ochota.
I zawsze zwycięstwo musiało ich być,
Bo to jest „Zapory” piechota.

Teraz za drugiego okupanta,
Jeszcze nam nie oschła jedna krew.
Po zdradziecku sięga nam do gardła,
I w tajgi Sybiru chce nas wieźć.

Pomylił się Stalin, pomylił się kat,
A z nim ta zdziczała hołota.
Za Katyń, za Zamek, za Sybir, za krew,
Zapłaci „Zapory” piechota.

Marsz Oddziału "Zapory" w wykonaniu kombatantów: https://youtu.be/ZJvy9DsiQmY" onclick="window.open(this.href);return false;

Henryk Wieliczko ps. "Lufa" był żołnierzem AK, dowódcą 4-go szwadronu w odtwarzanej na Białostocczyźnie 5-ej Brygadzie Wileńskiej. Aresztowany 23 czerwca 1948, w wyniku denuncjacji agenta UB Henryka Karpińskiego "Węgorza". Został postrzelony w trakcie próby ucieczki. Następnie skazany przez WSR w Lublinie w trybie doraźnym 24 lutego 1949 roku na karę śmierci. Rozstrzelany 14 marca 1949 na zamku w Lublinie.
"Lufa" prowadził dziennik, w którym zapisywał wydarzenia 4-go szwadronu 5-ej Wileńskiej Brygady (od 17-go marca 1946 roku do 11-go czerwca 1948 roku).
Wspomniał o Łukcie, Dągu, Taborzu, Ostródzie,...

"Piosenka ludzi bez domu"

Hen w lesie płonie ognisko
I słychać piosnkę szwadronu
A echo po lesie wciąż niesie i niesie
Piosenkę nas ludzi bez domu

Wesoło nam trzaska i błyska
Nam ludziom spalonym bez domu
My zawsze do boju ochoczo staniemy
Do boju nasz szwadron wciąż gotów

Co jutro nas czeka nie wiemy
Może śmierć zajrzy nam w oczy
My zawsze z radością do boju staniemy
Do boju nasz szwadron wciąż kroczy

A jeśli mnie kula uderzy
I dla mnie skończy się wojna
To duch mój koledzy za wami pobieży
Tak długo aż Polska będzie wolna

Nie wiadomo, kto jest autorem "Piosenki ludzi bez domu" . Nie są znane również okoliczności jej powstania. Pewne jest natomiast, że była ona śpiewana na Podlasiu i Białostocczyźnie w oddziałach podziemia antykomunistycznego, w których walczyli AK-owcy z Kresów.

"Piosenka ludzi bez domu" w wykonaniu Czaszy: https://youtu.be/ftr54tQjCeQ" onclick="window.open(this.href);return false;

St. sierż. Mieczysław Dziemieszkiewicz ps. „Rój” podczas niemieckiej okupacji związał się z Narodowymi Siłami Zbrojnymi (jego starszy brat Roman Dziemieszkiewicz „Pogoda” pełnił m.in. funkcję komendanta Powiatu NSZ Ostrołęka).
Wiosną 1945 r. został wcielony do „ludowego” WP. Jednak z niego zbiegł i wstąpił do oddziału partyzanckiego NSZ (NZW) dowodzonego ppor. Mariana Kraśniewskiego „Burzę”. W 1947 r. odrzucił amnestię. W odtworzonym wiosną 1947 r. „XVI” – Warszawskim Okręgu NZW objął funkcję komendanta Powiatu „Ciężki” – „Wisła” (Ciechanów, Płońsk, Mława).
Został wydany przez swoją dziewczynę. Poległ 13-go kwietnia 1951 r. w walce z grupą operacyjną UB i KBW w Szyszkach. Martwemu "Rojowi" ubowcy zrobili zdjęcie w czarnym berecie z trupią główką. Takiego beretu nigdy nie nosił…

"Ballada o "Roju" Władysława Grudzińskiego "Pilota" w wykonaniu Edwarda Snopka https://youtu.be/bJAwihnfx6M" onclick="window.open(this.href);return false;