Dzięki za info.

Książkę (powieść) O. Sokołowa "Ispanskaja vojna i tajna tamplijerov" otrzymałem przed tygodniem; już przeczytałem, mogę Ci, Wojtek, udostępnić . Akcja ciekawa, ale jak to akcja. Natomiast czuje się pióro rekonstruktora, munduro- i bronioznawcy oraz znajomość terenu. Do tego masa nieznanych mi dotąd słówek i zwrotów rosyjskich. Rzecz godna polecenia. Ciekawe, czy przyjdzie mi to kiedyś tłumaczyć?

Chętnie skorzystam

Wydawnictwo Literackie z Krakowa wydało niedawno zupełnie nowe tłumaczenie (z franc. oryginału) Jana Potockiego "Rękopisu znalezionego w Saragossie", z przypisami i w opracowaniu wybitnych francuskich znawców jego twórczości: Rosseta i Triaire`a. Do tej pory mieliśmy przekład Chojeckiego z 1847 r., na bazie tekstu z 1804 r. (na jego podstawie powstał film Hasa). Jednak sam autor przerabiał rękopis jeszcze kilkakrotnie, tworząc dość odmienną wersję. Na bazie wersji z 1810 r. powstała obecna edycja, w innym nieco układzie (przypomina "Dekameron" Boccaccia) i z obszernymi komentarzami wspomnianych redaktorów. Są też oni autorami biografii Potockiego. Przekład Anny Wasilewskiej. Wydanie eleganckie, podobne do "Ksiąg Jakubowych" Tokarczukowej. Cena detaliczna z okładki 59,90 PLN. Stron 794.

Ja z innej beczki. Czy graliście w grę Kozacy II ;wojny napoleońskie ? Całkiem fajnie się gra. Trochę za łatwa jak dla mnie.

Pod koniec 2015 r. Inforteditions wydało 1. tom racy Tomasza Rogackiego "I wojna polska 1806-1807. Od manewru pułtuskiego do kampanii zimowej w Prusach Wschodnich". Na pewno przyda się regionalistom i zainteresowanym tematyką napoleońską. Sporo ciekawych mapek.

Nabyłem rzekomo dowcipną (tak zanęcano na okładce) i lekką książkę angolskiego pisarczyka i dziennikarza Stephena Clarke`a "Jak Francuzi wygrali pod Waterloo (a przynajmniej tak im się wydaje)". Autor próbuje zdemitologizować francuskie "mity" napoleońskie, tworząc z kolei własne mity. Stwarza pozory obiektywnej narracji, w rzeczywistości posługując się stereotypami i wiedza historyczną pozostawiającą bardzo wiele do życzenia lub starannie zmanipulowaną. Jestem daleki od bezkrytycznego traktowania Napoleona, ale te "rude" dowcipasy rodem zza Kanału (choć autor mieszka od lat w Paryżu) są w sumie płaskie. W zamierzeniu książka ma ukazywać powstawanie i funkcjonowanie francuskich mitów politycznych, jednak nie powinno się tego robić przy pomocy wiedzy tak kiepskiej i powierzchownej, jaką dysponuje autor. Nie zgłębia problemów, zatrzymuje się wpół tematu, ślizga się naskórkowo. Nie polecam. Skądinąd wszystkie rude hordy nie sprawią, by epokę nazwano nie od Napoleona, a od któregoś z ich gierojów. Choć bardzo nad tym pracują a niejeden naiwny się na to nabiera.